Ik ben het zat om gemarginaliseerd te worden tot ik er psychopathische trekjes van krijg.

Ik ben het zat om aan te horen dat ik zogenaamd gehandicapt ben terwijl niemand kan beargumenteren wat die handicap nou precies is.

Ik ben het zat om via re-integratie trajecten mongolen baantjes aan te “moeten” nemen wanneer ik een complete waslijst naar ze toe stuur met meer dan 100 bedrijven waar ik zou willen werken.

Ik ben het zat om altijd zo weinig geld te hebben dat ik net rond kan komen en haast niet uit kan gaan met vrienden.

Ik ben het zat om mijn zusje te laten wachten tot ik genoeg geld heb om eindelijk een keer met haar op vakantie te kunnen.

Ik ben het zat om altijd maar te overleven in plaats van te leven door regels die mijn hele leven inperken tot ik gestoord word.

Ik ben het zat om zogenaamd niks te hebben aan mijn huidige diploma’s door de wajong regelingen en discriminatie op de Nederlandse arbeidsmarkt.

Ik ben het zat om te horen dat ik niet eens voor mij zelf mag beginnen zonder dat er financiële consequenties aan vast zitten zoals het in een keer kwijtraken van bewindvoering en geld af te moeten staan aan het UWV.

Ik ben het zat dat ik niks “mag” verdienen, sparen of uitgeven.

Ik ben het zat om voor weinig geld mezelf zogenaamd kapot te moeten werken voor een werkgever die hier dan ook nog subsidies voor krijgt.

Ik ben het zat dat niemand de psychologische impact inziet van jaar in jaar uit van weinig rond “moeten” komen terwijl ik gewoon diploma’s heb.

Ik ben het zat om als “zwak en kwetsbaar” gezien te worden vanwege het feit dat ik een wajong heb terwijl juist marginalisatie en uitbuiting een mens kwetsbaar maakt, al mijn zintuigen werken, ik zie, ik hoor, ik zit niet in een rolstoel, ik mis geen ledematen, ik heb geen spraakgebrek en toch “moet” ik onder het wettelijk minimum werken.

Ik ben het zat om van zo weinig te moeten rondkomen dat ik niet eens het verwijderen van mijn verstandskiezen en het repareren van mijn laptop kan betalen.

Ik ben een Nederlands staatsburger met slechts 1 nationaliteit en ik heb rechten.

Vandaar dat ik eis dat ik een normaal salaris mag verdienen zonder aan regels verbonden te zitten die me arm houden.

Ondertekend…

Deze WMO consulent kwam op locatie. In eerste instantie wilde zij telefonisch herindiceren, maar na een korte uitleg om toch echt bij ons langs te komen gezien deze complexe casus was zij zowaar daar.

Henk praat graag, zij ook…
Dat was het gesprek…

Henk neemt haar persoonlijk niks kwalijk. Wij overigens ook niet. Dit gesprek was echter wel het moment van

Serieus roet in het eten!

Zogezegd de pleuris brak uit. Een periode van onduidelijkheid en onzekerheid na dit eerste gesprek met deze verantwoordelijk WMO consulent. Een ogenschijnlijk lieve meid met het hart op de juiste plek werkzaam bij het Plein. (You know the name, you know the game)

Zij had echter een ander doel dan Henk.
In een gesprek van hooguit 45 minuten had zij in de ogen van Henk de verbluffende arrogantie om hem weinig subtiel uit te leggen dat hij waarschijnlijk over een aantal maanden, op 1 jan 2019, bij Younger at heart weg zou moeten en hij op zoek moest naar dagbesteding. Deze verbluffende arrogantie hebben wij naar Henk vertaald als totale onwetendheid, gebrek aan
exclusieve knowhow en toch suggereren dat je beter weet wat goed voor Henk is.

Henk is autistisch.
Dus al met al had het wat duidelijker gemogen, maar Henk wist genoeg. Hij moest weg bij Younger at heart en opzoek naar andere hulpverlening.

Schoenmaker blijf bij je leest.

In feite heeft desbetreffende consulent dat gedaan en eigenlijk haar opdracht per direct voltooid. Miljoenen bezuinigen (the Game) in het sociaal domein, de eventuele gevaren die dit met zich meebrengt zijn een bijkomstigheid, maar zeker in een stad als Zutphen heel erg tricky en doen pijn.

Henk was te duur!

Een autist kun je dat beter gewoon direct zeggen. Niet door als gemeente op de stoel van hulpverlener gaan zitten, keer op keer aan te sturen op behandeling en het voor Henk af te
doen als dagbesteding en Henk het terrein van GGnet te laten maaien met een grasmaaier.

Henk loopt 17 jaar in de psychiatrie; die behandel je door middel van begeleiding, vaste hulpverlening en een heel klein overzichtelijk sociaal netwerk.

“De wereld is niet zo groot er zit alleen zoveel in”

“Mijn wereld is nu vrij klein” zegt Henk. “Ze hebben ervoor gekozen om me op te sluiten, in plaats van dat er iemand naast mij is komen zitten…en het duurt me allemaal veels te lang”

Hoelang dat weet niemand…..?
(zie artikel Stentor https://www.destentor.nl/zutphen/rapport-niet-af-henk-blijft-langer-vastzitten-voor-wanhoopsdaad-in-zutphen~a0b1a624/)

Henk is autistisch.

Wordt vervolgd…

Beste man is busy, maar hij belt terug… “met Younger at heart” zeg ik en geef aan wat we zojuist van KID te horen hebben gekregen.

In feite ben je direct uitgeluld. Waar het hem in zit? De toon, de ultieme wijsheid die mij ten gehore komt, de lekker boeien factor?

Hij zegt “Ik heb goede afspraken met hem gemaakt en wij hebben als gemeente ook doelen. Zijn kamer is namelijk altijd een zooitje en hij moet die wel opruimen”.

Ik probeer de beste man nog uit te leggen dat er wel grotere problemen zijn dan zijn kamer. En dat wij daar al 2 jaar keihard mee aan het werk zijn.

Ik krijg te horen dat Younger at heart zeker zijn best heeft gedaan, maar dat nu hij 18 is de tijd toch echt is gekomen om op zoek te gaan naar een nieuwe (zoveelste) hulpverlener waar hij opnieuw mag uitleggen dat hij al jaren er voor zijn moeder probeert te zijn,  en nu weer is opgenomen in de GGZ.

Als ik dan lichtelijk ontvlambaar mij netjes inhoud en op subtiele wijze de beste man probeer uit te leggen dat hij

op deze wijze het kleine beetje vertrouwen in de toekomst bij deze jongen volledig onderuit maait

en hem nogmaals uitleg dat zijn niet opgeruimde kamer nou niet bepaald een big issue is als je dag in dag uit moet knokken voor je geluk.

Nu word het bijzonder…
Ik krijg te horen van de beste man dat hij niet zo aangesproken wenst te worden en ik hem voor het blok zet.

Dan denk ik euh ik kan maar beter ophangen.

Maar dat doe ik niet ik sta hem nog even afrondend netjes te woord. Ik dring niet tot hem door en dat is mij niet vreemd dus waarom die laatste poging?

En hij heeft een punt. Wij zitten helaas net niet in die oh zo volwassen raamovereenkomst binnen deze gemeente waar maatwerk er niet echt toe doet. De reden hiervan kom ik een andere keer op terug. Heeft iets te maken met de hoeveelheid formulieren die je in moet vullen…

Ik bel vader en moet hem helaas vertellen dat het nog geen gelopen race is.

Hij reageert niet verbaast. “Valt niet mee te praten dat soort types. Ik bel morgen wel even met Veilig thuis”

Ik vraag hem waar we hem op dit moment mee kunnen ontlasten.

Hij geeft aan dat we er voor zijn zoon moeten zijn.

En dat zijn we…
Nog een paar maanden kun je bij ons terecht. Weg uit de ellende die jij niet kan veranderen en daarna… Dan mag je het zelf uitzoeken en kennis gaan maken met de zoveelste hulpverlener. Je bent namelijk 18.

“Ik vind echt zielig voor hem” geeft een van de andere deelnemers aan. Hij zegt me dat zo’n 20 keer die dag en dan komt die met de oplossing. “Hij mag wel bij mij wonen. Ik kan hem ook wel helpen”.

Ik zeg hem das heel lief van je,  maar ook jij moet aan jezelf denken.

Vlak voor dat we richting huis gaan zegt
KID: “Hey man heb je een papiertje dan teken ik ff een hart voor mijn moeder of is dat gay….?”

Lemp zegt: “Hey het gaat om je moeder dan is helemaal niks gay!”